داستان ایجاد گنجینه نیروی انسانی:
مثل اینکه همین دیروز بود، جوانی 22 ساله با مشاوره یکی از دوستانش به اداره ای دولتی زیر نظر وزارت راه و ترابری (آن زمان) وارد شد و مقرر گردید که 30 سال از بهترین سال‌های عمرش را در آنجا سپری نماید.
در اردیبهشت ماه سال 95 بود که یکی از بهترین دوستانم بخاطر تکمیل زمان خدمتش، بازنشسته و از اداره منفک شد. و مسئول بازنشستگی اداره به این جوان قدیم نیز اعلام نمود که پایان سال، نوبت بازنشستگی ایشان فرا میرسد.
این داستان زندگی اداری مدیر سایت است، چقدر زود گذشت، 30 سال، مثل برق گذشت. و در حال آماده شدن برای بازنشستگی بودم که چند تا اتفاق، جریان زندگیم را دچار تحول نمود و مرا به وادی تحقیق و جست‌وجو، در امور بازنشستگان کشاند.
اولین اتفاق
در تابستان برایم رقم خورد و در آن زمان، پیرمردی 108 ساله در خیابانهای تهران مشاهده شد که پس از سؤال در خصوص توانایی جسمی و امید به زندگی، اقدام به بالا آوردن پای خود تا بالای سر خود مینماید. در گفته هایش اعلام نمود که امید به زندگی تا سن هزار سال (1000) سالگی! مثل حضرت نوح را دارد.
اتفاق دوم،
در محل کارم بوقوع پیوست، یکی از همکاران قدیمی با 87 سال سن بصورت فعال در اداره رفت و آمد داشت و اقدام به خرید و فروش پوشاک (کت، شلوار، کیف، کفش، کمربند و…) به همکاران بصورت نقد و اقساط مینمود. یکی از موارد مختص به این همکار، این بود که مبلغ قسط در زمان معامله با همکاران، اصلاً برایش مهم نبود،
لیکن، حافظه این مرد، بسیار قوی و مثل یک کامپیوتر بود و تمام مسائل و مبالغ را بدون داشتن هیچگونه دفتر یا رسیدی، در ذهن میسپارد. و اثری از آلزایمر در این مرد وجود نداشت.
این همکار بازنشسته تا سن 87 سالگی بدون نیاز به وسایل کمکی (عصا، عینک و…) به کشورهای مختلف سفر کرده و وسایل قابل فروش را از آن کشورها، به ایران آورده و به همکاران عرضه مینمود. هر مرقع که این پیر مرد را می دیدی، با یک کیسه پر از پوشاک در دست، مشغول تردد در 13 طبقه اداره بود.
چیزی که مرا به فکر رفتن در این حوزه (توانمندسازی بازنشستگان) انداخت این بود که بین آن نفر اول (پیرمرد 108ساله)، و همکار ما که تا 87 سالگی با شادی و نشاط و بدون نیاز به هیچ همراهی زندگی می‌کرد و بقیه بازنشستگان همسن و سالش که از سن 60 به بعد، باید حتماً برای تردد کسی همراهیشان کند، چه تفاوتی وجود دارد.
برخی از همکاران در سن 55 تا 60 سالگی، علیرغم داشتن وسائل کمکی (از جمله عصا، عینک، سمعک، ویلچر و … )، هنوز قادر به تردد و انجام کارهای خود نیستند.
و متأسفانه تعدادی دیگر از همکاران به محض اینکه حکم بازنشستگی را دریافت نمودند و در منزل ساکن شدند، بر اثر شدت فشارات وارده، خیلی زود، به دیار باقی میشتابند.
علت این همه تفاوت در نوع زندگی و سلامتی چیست؟
بخاطر این بر آن شدم که راز تفاوت بین این دو رفتار را بیابم. و در همین سایت، خدمت شما عزیزان ارائه نمایم، تا بلکه بتوانم خدمتی هر چند کوچک به این قشر خوب وزحمتکش داشته باشم.
آخرین دیدگاه‌ها